Ginger redde haar vaders leven, speelt softbal in het Nederlands team en pleit voor het stellen van zo veel mogelijk vragen.
Ginger de Weert heeft al snel geleerd wat de kracht is van vragen stellen. Zo heeft ze het leven van haar eigen vader kunnen redden door simpelweg een vraag te stellen op Facebook. Deze topsporter heeft alles bereikt wat ze wilde bereiken. 3 maanden geleden was het klaar, de emmer was vol en al het onverwerkte van afgelopen jaren kwam eruit. Overtraind, oververmoeid, burn- out of een depressie geef het beest een naampje - het was gewoon even goed klaar allemaal. Rust, niets, slapen of niemand was de enige behoefte. Het is een periode van verwerking, persoonlijke ontwikkeling en reflectie.
Ik heb een absolute topsporter aan de telefoon! Hoe zou je jezelf omschrijven? Voorheen zou ik zeggen dat ik topsporter ben. Maar dat is wel veranderd. Nu stel ik me eigenlijk vaker voor als, âIk ben Ginger. Een topsporter, ambitieuze vrouw, en nog zoveel meer - maar vooral Ginger - mezelf.â. Een half jaar geleden hadden wij als Nederlands Team ons voor de olympische spelen kunnen kwalificeren. Maar dit is helaas niet gelukt. Daardoor ben ik nog meer naar mijzelf gaan kijken en waarom ik doe wat ik doe. Ik ben als jong meisje verliefd geworden op softbal. Op jonge leeftijd heb ik veel toernooien gespeeld in het buitenland. Ik ben van Jong Oranje doorgerold naar het Nederlandse team. Hoe heb je dat kunnen combineren met school? School ging altijd door. Tussen het trainen door heb ik lessen gevolgd en heb ik uiteindelijk mijn HAVO en HBO diploma gehaald voor Bedrijfskunde. Wij werden betaald om te trainen. Maar dit veranderde een tijd geleden toen wij als team onze A-status verloren en daardoor ook ons salaris. Maar dat was eigenlijk prima. Ik was net afgestudeerd en kwam vers van de schoolbanken. Zo ben ik bij ABN AMRO terecht gekomen. Hier heb ik 2 jaar fulltime gewerkt, vast contract gekregen en huis gekocht. En dit naast softballen voor het Nederlandse team in mijn vrije tijd. In 2016 werden we 4de op het WK waardoor we de afgelopen jaren weer betaald kregen om fulltime te trainen met het Nederlands team. Je hebt ook een eigen stichting âSoftball Against Cancerâ opgericht. Hoe is dat begonnen? Mijn vader heeft twee keer nier kanker gehad. Eerste keer op mijn 13de en de tweede keer op mijn 22ste. Toen een half jaar later zijn nier falende was, heb ik via Facebook een donornier gezocht. Na een half jaar zoeken heb ik een nier gevonden en zijn leven gered. Daar vanuit is 5 jaar geleden deze stichting ontstaan, waarbij alle opbrengsten direct naar het KWF gaan. Wat mega bijzonder om het leven te redden van je eigen vader. Zo zag ik het nooit eigenlijk. Ik wilde eerst mijn eigen nier afstaan, maar 2 weken later begon het WK. Daarnaast vonden de artsen mij te jong, omdat organen kunnen blijven groeien tot je 27ste. Ook schijnt een zwangerschap moeilijker en zwaarder te zijn met Ă©Ă©n nier. In onze familie was ook geen match te vinden, er zat dus niet veel anders op. Dus ik dacht, ik vraag het gewoon! En kijk na het WK wel of er een reactie is. Zo kon ik mij toch focussen op de wedstrijden. Ik had serieus nooit verwacht dat het 8 maanden later ook echt zou lukken. Hoe kijk je er nu op terug? Er is veel gebeurd in het afgelopen half jaar en ik zit nu met âhet beest zonder naamâ thuis. Nu begin ik mij pas echt te beseffen wat er toen allemaal is gebeurd. In Ă©Ă©n weekend hoorde ik dat de donor van mijn vader, alvleesklier kanker had en nog maar 5 weken te leven had. En ook kwalificeerde wij ons niet voor het WK en zou mijn WK droom er dus niet in zitten. Combinatie van gefaalde droom, ziekte donor van mijn vader, haar overlijden en mijn eigen visie op het leven, dromen en doelen. Mijn wereld stond echt even op zân kop en ben toen pas echt eens stil gaan staan bij wat er is gebeurd in de afgelopen jaren. Is best een bittere pil om te slikken. Hoe is het nu om alles even te verwerken en een plekje te geven? Ik ben eigenlijk iemand van gaan, gaan, gaan! Mijn overlevingsmodus is op mijn 13de gestart, denk ik. Ik doe en wil veel tegelijkertijd. Ik sport full-time, ik heb een stichting die goed loopt, ik wil mijn vrienden en familie zien en ook bij mijn vriendje zijn. Dit jaar begon het mij wel een beetje op te breken. Ik zei tegen mezelf, âGin, je bent niet van steen, het is nu tijd dat het allemaal een plekje krijgt.â Hoe gaat het nu met je? Het heeft mij tot nu toe veel gebracht. Ik ben normaal niet iemand die hulp vraagt of waar je aan ziet dat er iets is. Mensen zien nu pas dat het niet goed gaat. Dat zet je ook wel tot denken. Je moet ze wel de kans bieden om je te kunnen helpen. Ik probeer wel om meer open te zijn, zo ook op social media. Je kunt het aan de buitenkant eigenlijk echt niet aan mij zien. Aan de ene kant is dat mijn kracht als topsporter, aan de andere kant wil je soms ook gewoon een arm om je heen. En het is best eenzaam als je die niet krijgt, omdat mensen niet kunnen zien wat je nodig hebt.
STOM !
Natte sokken, mensen die heel langzaam lopen en niet aan de kant gaan, puistje in je neus, flessen met altijd nog een beetje erin wat ik er niet uitkrijg en uit het niets een opgezette buik in een miles high Levis.
Wat is een grappig feitje over jezelf? - Begint hard te lachen - dat ik 7 jaar op ballet heb gezeten toen ik nog een klein meisje was. Ik denk van groep 2 tot groep 8. Je lacht, past dat absoluut niet bij je? Hahah, nee. Nee. Nee. Nee, echt niet. Wat is een typische dag in jouw leven? Ik ben altijd heel onvoorspelbaar, daardoor moet ik vaak heel hard om mezelf lachen. Ik heb ADHD en ben super onhandig. Ook doe ik sowieso iets actiefs buiten. Dus denk aan een dagelijks een mix van gekke momenten, hard werken & buiten zijn. Iedere avond om 8 uur doe ik alles uit en heb ik een avond ritueel voordat ik naar bed ga.
Uit wat voor gezin/ familie kom je? Uit een heel energiek, liefdevol en sportief gezin. Mijn broer doet aan honkbal. Mijn vader heeft ook gehonkbald en veel gecoacht. Mijn moeder leidde ons altijd in goede banen. Zoals ons overal heen rijden en thuis de structuur behouden in het gezin. Met 3 ADHDâers in huis is altijd echt super druk. Meen je! Wie allemaal? Mijn moeder, mijn broer en ik. Wat heftig voor je vader. Mijn vader is stiekem ook lekker druk. Mijn vriend zei laatst; als ons gezin elkaar 2 weken niet gezien heeft, dan laat hij ons het eerste uur lekker gaan en uitrazen. Daarna kan hij pas normaal een gesprek voeren.
LEUK !
Ontbijt op bed, naar de markt op een zonnige zaterdag, verrast worden, nieuwe kleren, spelen met mijn favoriete neefje en keihard met hem lachen.
Wat zijn de volgende stappen voor je? Ja, echt whatâs next? Ik ben eigenlijk heel erg verwend. Ik doe al 29 jaar iets waar ik onwijze passie voor heb. Met daarin een intrinsieke waarde en waar ik ook grotendeels voor betaald kreeg. Straks wil ik diezelfde passie, energie en vrijheid ook. Met softbal staan bijvoorbeeld nu alle neuzen dezelfde kant op en willen we allemaal goud behalen. Maar hoe krijg ik straks datzelfde gevoel en sfeer? Hoe bereid je je daarop voor? Wat ik nu eigenlijk al doe. Ik heb de mazzel dat ik wordt geholpen door NOC*NSF en ook hulp krijg van de psychiater. Als je lang niet hebt gevoeld en opeens alles kan voelen dan is het wel fijn om daar hulp bij te krijgen. Als topsporter wordt je gechallenged om in alles goed te zijn. Maar waar ben je van nature goed in? Waar krijg je energie van? Waar niet van? Wat wil ik echt en waar word ik gelukkig van? Vooral op de langere termijn, omdat er een einddatum aan softbal zit qua leeftijd en lichaam. Dit is echt een periode van veel persoonlijke ontwikkeling, zelfreflectie, schrijven, boeken lezen en wandelen. Echt En blijf je op het podium staan? Ja, zeker. Ik word nu steeds vaker gevraagd om te praten over het verhaal rondom de donornier. En en dan met name, mijn aanpak, visie en de vragen die ik durfde te stellen. Ik was me nooit van bewust dat dat bijzonder was. Want waarom zou je het niet doen? Als ik het niet had gedaan was hij er misschien niet meer geweest. Ik vind het interessant dat mensen vaak gedachtes of aannames hebben voor het stellen van een vraag. Maar ik denk nooit na over de negatieve kant en denk altijd wel in mogelijkheden. Nee heb je, ja kun je krijgen. Ik keek op dat moment naar de opties die ik juist wel had. We moeten niet zoveel nadenken over alles wat er zou kunnen gebeuren. Waar spreek je nog meer over? Sowieso over de topsport mentaliteit. Ook het altijd kunnen zien van kansen en mogelijkheden. Daarbij het stellen van brutale vragen om je doel te bereiken. Als ik kijk hoe ik dingen heb bereikt, dan is dat echt geweest door de vragen die ik heb gesteld. Op school heb ik bijvoorbeeld de decaan toen gevraagd of ik school kon combineren me softballen. Dat kon. Ik heb op Facebook voor een nierdonor gevraagd. Dat is gelukt. Mijn studie is niet topsport gespecialiseerd, maar toch gevraagd of ik het kon combineren. Dat kon. Ik had mijn Nederlands softbal coach gevraagd hoe ik voor een college in Amerika kon spelen. Uiteindelijk heb ik een half jaar voor een college gespeeld. Wees echt doelbewust en stel vragen om je doel te bereiken. Als ik een doel heb, dan ga ik er voor en wil ik dat hoe dan ook bereiken. Dus wat je altijd wilde doen maar eigenlijk niet hebt gedurfd, en ook geen opties zag. Met alle opties en mogelijkheden die ik zie. Haha, want er moet bij mijzelf nu een andere balans worden opgebouwd ;).
Wil je mensen dan inspireren? Inspireren niet, vind ik trouwens echt een woord van niets. Dat is misschien als je er vanavond en morgen nog aan denkt, maar daarna niet meer. Wat ik vet zou vinden, is het stellen van vragen waardoor je Ă©cht gaat nadenken. Dus waarĂłm doe je dit? En wat je doet, voegt dat ook echt iets toe aan wat je wilt dat het toegevoegd. Om echt aan het denken te zetten. Dus je wilt levens veranderen? Het liefste wel. Iets bij dragen of een duwtje in een rug zodat je iets doet wat je altijd wilde doen. Niet meer denken in de beperkende kant.
Wat zou je graag nog willen doorgeven? Dat hard werken helemaal niet erg is, maar dat je daarbij niet jezelf moet vergeten. Vaak bij jezelf intunen. Voelen wat er is en dat er laten zijn. En niet altijd maar gaan, gaan, gaan. Stilstaan hoort - en is - ook bij hard werken.